Torres del Paine (the towers of paine)

Hola queridos amigos de Belgica,

Ik steek direct van wal met m'n (voorlopig) laatste Chile-avontuur: de vijfdaagse dodentocht in Torres del Paine. In m'n vorige blogpost is het er niet meer van gekomen om over mijn ervaringen in dit nationaal park in Zuid-Patagonia (Chile) te schrijven, excuses... (ik hoop dat jullie wel de foto's al hebben kunnen vinden, is echt de moeite!)

Na de machtige gletsjer in El Calafate en de trektochten in het gebergte rond El Chaltèn (Argentina), staken Nikki en ik de grens nog maar eens over (voor mij de 7de keer heb ik geteld :)) naar Chile. Om 22u arriveerden we in Puerto Natales, een havenstad die haar economie opgebouwd lijkt te hebben rond Torres del Paine (TdP), een populair natuurpark op 120 km.
We hadden bereveel honger dus zijn met onze rugzak een pizzeria binnengestapt. Hier ontmoeten we twee mannen die ons uiteindelijk overhaalden om nog mee ene te gaan drinken in een caféke. Lang leve deze beslissing want het is tijdens deze nacht dat ik mij heb aangesloten bij een groep vrienden die zich ook aan het TdP-avontuur zouden wagen. Lia, Jackie, Bridget, Mike en Jason waren Amerikanen die studeerden in Santiago de Chile. Na eventjes te babbelen voelde ik direct dat dit een bangelijk goei gezelschap zou zijn om de dodentocht mee te wagen. Er was ook een Chileen bij, Pablo, met familie in Puerto Natales waar we tenten en dergelijke van konden lenen dus da was wel dikke chance! Nikki wou niet mee met die groep, ze wilde liever alleen of met twee gaan en in de hotels verblijven in plaats van in een tent. Bovendien zei ze dat ze zich te oud voelde als 35-jarige tussen een groep 20 tot 22-jarigen die waarschijnlijk elke avond zouden drinken en hierdoor 'niet écht van de natuur zouden genieten'.
Ok dan...
Ik wou wel écht mee, en dat blijft het voordeel van alleen reizen, je bent niet afhankelijk van een vaste reispartner waardoor je ten allen tijden kan doen waar je zelf echt zin in hebt.

De volgende dag (vrijdag den 13de :)) was een beetje een chaotisch dagje waarin ineens alles geregeld moest worden (eten voor vijf dagen, snacks, dikke slaapzak en matje, tenten,...) ; maar uiteindelijk was alles dan toch in orde gekomen en om 1 uur lagen we allemaal uitgeput en met de nodige zenuwen in bed.
Het busticket was gekocht, de rugzak (zwaar) gepakt. Er was geen weg terug...
Om 6.30 ging de wekker en het avontuur kon beginnen.

De trektocht door TdP wordt ook wel de 'double u' of int Spaans de 'duble v' genoemd omdat een belangrijke route die je kan volgen min of meer de vorm van een W heeft. In plaats van de W van links naar rechts te volgen zoals iedereen, hadden wij van enkele Chilenen de tip gekregen om van rechts naar links te trekken als we zagen dat het weer mooi was de eerste dag. Dit zou er voor zorgen dat we het hoogtepunt aan het eind van de tocht ('las torres' of de torens) al op dag 1 zouden kunnen zien.
Het weer zag er mooi uit, dus zogezegd zogedaan. Wij waren de enige ploeg (die dag) die de beroemde W averechts zou doen, cool he :)

*DAG 1--> Las Torres. Prachtig weer! Iedereen supergoed gezind, tenten beneden opgezet en bagage achtergelaten zodat we de zware klim naar de torens niet met alle kilo's op de rug moesten maken. Ik mocht een paar wandelstokken lenen van een van de kerels vant hostel in Puerto Natales(zo'n sympathieke mensen die Chilenen) en die hebben mij echt superhard geholpen. Na een viertal uur klimmen kwamen we aan bij 'the end of the trail' (voor ons het begin :)) : een magisch groenblauw meer(tje) omringd door witte rotsen en door 'de torens' (bergen).
(Neem een kijkje op facebook voor de foto's...)
Hoewel het ijskoud was daarboven zijn we vrij lang blijven zitten om te genieten van deze pracht en zijn we op onzen buik aan het water gaan liggen om ervan te proeven (het beste water dat ik ooit van mijn leven geproefd heb!!!). Dit brengt me erbij om even te vermelden dat al het water in Tdp drinkbaar is (dus geen gesleur met liters water) en bovendien 1000 keer puurder en beter dan flessenwater. De eerste nacht werden al snel de vodka- en wijnflessen die we bij hadden bovengehaald (Nikki had gelijk...) en we bleven tot diep in de nacht met een 20-tal mensen (van de camping) rond het kampvuur zitten. Moe maar gelukkig.

* DAG 2-->De regendag. Rivieren...
Allemaal redelijk groggie van de vorige nacht :) zijn we pas tegen 14u vertrokken. Het was aan het gieten en al tijdens het opkramen van de tenten waren we doorweekt... We moesten die dag maar een 4-tal uur stappen en twas niet al te zwaar dus dat was wel een meevaller (dat wisten we ook wel, daarom dat we die avond wat langer waren blijven plakken).
Wat mij aan dag 2 vooral is bijgebleven zijn de twee rivier/watervallen die we over moesten steken. 'We kunnen er ni onder, we kunnen er ni over,...'
Na meer dan een uur is het ons gelukt deze hindernis met ons zessen te overwinnen (we waren nog maar met 6, Pablo was afgehaakt wegens veel kniepijn). Gevaarlijk grapke als je't mij vraagt, ik begrijp niet waarom ze geen brug ofzo maken daar. Bij het overgooien van de rugzakken was ik vergeten dat er een fles wijn in de mijne zat (oeps...) met als gevolg dat de voorzak van mijn rugzak een al al wijn en glas was (slim!)
's Avonds was het gelukkig opgehouden te regenen maar er was vrij veel wind. We hebben rap rap onze tent opgezet tussen de rotsen. We zouden die nacht met allemaal in één tent slapen en de andere tent gebruiken voor de bagage (weer slim!). Na enkele uurtjes gezellig op te warmen aan het haardvuur in de refugio kropen we in onze tent. Zes (volwassen) lichamen in een tentje van 4... Snurkers, hoesters, wind en geen plek om zelfs maar op je rug te liggen. Ik heb amper geslapen...

* DAG 3--> Dodentochtje van een tiental uur waarvan vijf uur door de prachtige 'Valle Frances'. Veel en snel gestapt. 's Avonds doodmoe en met pijnlijke ledematen gearriveerd in de camping/refugio waar de mensen die de W in de normale richting doen arriveren. (Wel grappig, op ons eerste dag waren wij kei fit en proper en uitgelaten en zagen we allemaal uitgeputte mensen; en op onze laatste dag(en) was het net het omgekeerd natuurlijk). Het was ongelofelijk winderig die avond.
Met zes probeerden we onze tent onder controle te houden om ze op te kunnen zetten (ik voelde mij net één van de olifantentemmers uit dumbo als die hun tent moesten opzetten in de storm of de mama van dumbo in bedwang moesten houden.. wete nog? :)). Daarna, en na een warm douchke, begaven we ons naar binnen (er was een hotelleke naast de camping)
We waren te moe om te koken en wilden eerst een fris pintje gaan pakken binnen in de refugio. De jongens hadden echt geen zin om nog een vin uit te steken en betaalden 10 000 pesos voor avondmaal uit het restaurant (12 euro ongeveer, megaduur dus). Ineens komt er echter ne kerel uit de keuken naar ons (de meisjes) om te vragen of wij ook geen bordje wilden eten; voor 1000 pesos per persoon zouden ze ons kip en puree geven (1.2 euro :D). Dat was dus wel heerlijk, we hebben die avond niks meer gedaan buiten gegeten en gedronken. Die nacht hebben we weer weinig geslapen door de gruwelijke windvlagen (ik was bang dat de tent zou scheuren), de regen, en een overgevende Jason (die was ziek geworden).

* DAG 4 --> W i n d. Verkeerd gelopen... Dag vier was een klucht.
Jason had een zware griep te pakken denk ik en moest naar huis...
Toen waren we nog met vijf...
Vandaag zouden we het eerste beentje van de W (voor ons het laatste) dat ons naar de Glaciar Grey zou brengen, naar boven klimmen. Gletsjer Grey was naar het schijnt Ook een van dé hoogtepunten van Tdp. Als dag 2 de dag van de regen was, dan was dag 4 de dag van de wind. Rukwinden die je letterlijk van de grond tillen, die het onmogelijk maken foto's te maken en die ons verschillende keren met z'n vijfen tegelijk tegen de grond smeten. Ik overdrijf niet (deze keer :)) twas echt de zotste wind die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt! Ze hadden ons op voorhand al gewaarschuwd voor Patagonische winden en dat die in staat waren mensen van rotsen te blazen en dergelijke rampen ... Maar het is toch nog anders als je het eens zelf meemaakt dat kan ik wel zeggen!
Na vier uur en 13 kilometer gewandeld te hebben door de middle of nowhere begonnen we ons serieus af te vragen waar die gletser nu zou zijn want we hadden gehoord dat je na tweeënhalf uur al een mooi uitzicht zou hebben. Voor de eerste keer die dag namen we de kaart tevoorschijn... en zagen we dat we los de verkeerde kant opgewandeld waren... (in plaats van het eerste beentje van de W naar boven te volgen zijn we gewoon naar beneden beginnen stappen, afgeleid door zieke Jason en omdat we een pad zagen in die richting.
dom dom dom.
De sfeer was niet zo happy op dat moment dat kan ik wel zeggen :) ,eens te meer omdat het al 16u was en we zeer snel terug zouden moeten wandelen om voor het donker op de camping te geraken.
Op dat ogenblik besloten Jackie en Mike dat het genoeg was geweest. Ze waren moe en de kaart vertelde dat als je die weg die we aan het volgen waren nog een uur verder zou volgen, je het park uit kon en een bus naar Puerto Nataltes kon nemen.
Lia, Bridget en ik daarentegen wilden per sé de gletsjer zien. We zouden vier uur terugstappen (stappen was dat niet te noemen, we moesten windtegen in een wind van 80 km/u), terug in hetzelfde hotel logeren en de volgende dag naar de gletser gaan.)
Zogezegd zogedaan.
Toen waren ze nog met drie...
Die terugtocht was de zwaarste tocht van de W, ik had overal pijn en kwam amper vooruit door de wind. Bovendien voelt het echt frustrerend om heel de dag met al je grief op je rug te sleuren terwijl je 's avonds toch terug in dezelfde camping beland. Mijn ipod werkte niet hoewel ik er echt nood aan had en we moesten alles geven om voor het donker thuis te zijn want het laatste stuk (een steil padje van een rots) zou veel te gevaarlijk zijn in het donker (en met de wind). Vreselijk
Uiteindelijk kwamen we aan (ik weet niet meer of het al donker was, ik denk precies van wel). We sliepen die nacht in een bed, de tent hadden we met Mike meegegeven (50 US$ voor een dorm en je moest je eigen slaapzak gebruiken, afrip!).
Maar er was ook een voordeel aan heel de zaak. De mannen van de keuken herkenden ons, hoorden ons verhaal en zagen hoe uitgeput we waren (ik had kramp in al mijn spieren en voelde mij misselijk van moeheid). Ze zeiden ons om naar onze kamer te gaan en in bed te kruipen, zij zouden voor eten zorgen. En zo kwam het dat we aan het einde van dag vier in ons bed genoten van rijst en tonijn in een zilverpapierke, gratis roomservice :)! Om 9 uur sliepen we.

* DAG 5
Omdat we om 17u de bus wilden halen besloten we gewoon tot aan het eerste viewpoint te klimmen (naar het schijnt ook het mooiste) en daarna terug te keren. Het zou een vrij gemakkelijke tocht worden van nog geen 5 uur. Gletsjer Grey was gigantisch en indrukwekkend, maar niets in vergelijking met de perito moreno in El Calafate vond ik.
Desalniettemin was het een mooie tocht met mooi weer en niet al te zwaar. En we zouden kunnen zeggen dat we de W volledig hadden gedaan (zelf met een omweg van 26 km op dag 4 haha).
Toen we terug aan het hotel kwamen vanwaar we de boot terug zouden nemen, ontvingen onze vriendjes van de keuken ons op met witte wijn en chocola. Feest!
Moe en voldaan zaten we eerst een uur op de boot en dan twee uur op de bus. Ik heb de hele rit geslapen.
Die avond zijn we met z'n allen terug naar het barreke in Puerto Natales getrokken waar k Nikki heb teruggezien (wat natuurlijk kei leuk was om verhalen uit te wisselen, zij had de tocht gedaan met een Braziliaans meisje). We hebben gedanst tot in de vroege uurtjes, ik geloof dat ik om 6 uur in mijn bed lag.
De volgende dag om half 9 zou ik opgepikt worden door Herve om naar El Bolson te rijden... (zie vervolg ;))

Het was een onvergetelijke wandeltocht, echt zalig eigenlijk als ik er nu aan terugdenk!
XXX