Niet afgeraakt..

Dit bericht zou een fluitje van een cent geweest zijn als ik niet net geconstateerd had dat mijn dagboek, waarin ik ons reisverslag nauwkeurig heb opgetekend, verdwenen blijkt te zijn... Ben net met een mototaxi tot aan de busterminal gereden waar ik gisteren ben aangekomen maar ze hebben niets gevonden :(
Maarja, niet getreurd want algoe zijn de andere dagboeken die ik de afgelopen 9 maand heb volgeschreven wel veilig in Belgie ondertussen.

Dus... Op 10 juli was het eindelijk zover, dan kon ik mijn liefste gezin gaan oppikken in de vlieghaven van Lima! Ik was wel een beetje zenuwachtig voor het weerzien eigenlijk (weet ook niet waarom) en wa een paar fleskes Peruaanse wijn, chips en voorbeireide maaltijden gaan halen om mijn gasten in het hostel te verwelkomen. Het weerzien was super natuurlijk. We hebben lekker gegeten, gedronken en wat bijgepraat en daarna op tijd in bed want met dat tijdsverschil van 7 uur waren ze zo dood als iets natuurlijk!

Onze eerste dag samen in Lima was voor mij de tweede, en min of meer een copy van de dag ervoor :). We bezochten Limas centrum met de indrukwekkende plaza de armas, la Catedral en het Monasterio de San Fransisco (waar we een catacombe zagen met 70.000 skelleten, vaak gesorteerd per lichaamsdeel: bizar!). Die avond zijn we sjik gaan dineren in de Rosa Nautica, een toprestaurant in Lima dat zich midden op zee bevindt, aan het einde van een soort pier (of hoe zou ik het uitleggen :)). We vierden ons mama haar verjaardag (beetjhe uitgesteld), de mooie eerste zitten van Toon en Evel, Tine haar goei rapport en ons weerzien natuurlijk. Het glaske pisco sour als aperitief in combinatie met de jet lag hadden wel een vrij verdovend effect denk ik :) maar we hebben ervan genoten en het eten was superlekker!

Na een tweede nachtje in ons hostelleke in Barranco namen we {s morgens de taxi om Miraflores te gaan verkennen. Sjikke apartementsgebouwen, shoppingcenters en winkels zijn natuurlijk niet echt impressionant als je van Europa komt maar we hadden mooie zichten op de oceaan en het is interessant om met deze bruisende, trendy wijk kennis te maken. Na de middag sprongen we op de bus naar Ica, vanwaar we nadien een taxi naar de nabijgelegen oase van Huacachina namen. Ons hostel daar (casa de arena) was mooi gelegen tussen de immens hoge zandduinen en had een goei zwembad en bijbehorende sfeer! Het enige nadeel was dat er een discotheek aan dit hostel was waardoor de beats tot in de vroege uurtjes door de kamer bleven dreunen haha (Toon en Anouk lagen bijna met hun bed in den disco ocharme, wij sliepen wat meer achterin). Vanuit Huacachina zijn we de volgende dag (12/7) 2 wijnbodegas gaan bezoeken in Ica en voor de rest goe gerelaxed aan het zwembad. De dag nadien (13/7) zijn we ´s morgens vroeg vertrokken naar Parracas om vandaaruit de boot te nemen naar de Islas Ballestas. Deze eilanden worden bedekt (of bestaan uit?) met ontelbare lagen aangekoekte en verdroogde vogelkak (´guano´) :). Op sommige lagen is dege laag zelfs 50 (!) meter dik. De nitrogeen rijke guano wordt gebruikt als meststof, elk jaar worden er een paar meter afgescraapt. Hoewel het verboden is om over de eilandjes te wandelen hebben we hier een onvergetelijke excursie gemaakt met de boot. De rotsachtige eilanden steken grillig maar toch sierlijk uit boven het domkerblauwe water en het is intrigerend om de ontelbare grotten en bogen in de rotsen te bewonderen. Verder waren er ontelbare vogels en pinguins en we hebben ook een heleboel zeeleeuwen mogen aanschouwen! Op de terugweg hadden we supppperveel chance (vooral ons mamatje dan want het is haar lievelingsdier) dolfijnen!! Ik zou durven zeggen dat er minstens een stuk of vijf prachtexemplaren rond aan het zwemmen waren, soms echt heel dicht bij onze boot!
Dan, na een terraske op de gezellige dijk van Parracas (met de panfluiters :), reden we terug naar Huacachina. In de namiddag zijn we (Evelien, toon, Anouk, Tine en ik) gaan sandboarden in de duinen rondom Huacachina. Deze extreme sport lijkt sterk op snowboarden maar dan int zand :) dus dat moesten we toch is geprobeerd hebben! Met een ´sandbuggy´ (een uit de kluiten gewassen go-car) cruzden we aan duizelwekkende snelheden over de duinen, crazy, het gevoel in je buik is vergelijkbaar met een ritje in een rollercoaster! We deden in totaal een zestal ´pistes´ , telkens steiler en langer. De technieken om naar beneden te komen en bochtjes te nemen zijn zo goed als het zelfde maar zand heeft wel heel andere eigenschappen als sneeuw waardoor je bijvoorbeeld direct nelheid verliest op een plat stuk en een goei sjoeske er dus niet in zit.

(Ok net een ZEER VERVELENDE gebeurtenis de computer is net uitgevallen en ik ben alles kwijt wat ik de laatste twee uur getypt heb :(( ) en ik was al aan de Machu Picchu. Ik ga iets eten o man ik kan mijn haren wel uittrekken eerst verlies ik mijn dagboek en nu dit.