Exclusief : Busrit Rurrenabaque - Santa Cruz

Hier volgt het verhaal van onze busrit van Rurre naar Santa Cruz. Een rit die geacht werd 22 uur te duren maar in werkelijkheid niet minder dan vier dagen (93 uur om precies te zijn) in beslag nam.

9/06
We hadden een ticketje om de bus naar Santa Cruz (via Trinidad) te nemen op dinsdagavond. De bus zou ons om 23 uur komen oppikken in ons hostel (wat een service!) om vervolgens in 13 uur naar Trinidad te rijden. In ons hangmatje wachtten (sliepen) we geduldig tot een uur of 1, waarna we ons licht bezorgd naar de busterminal begaven (misschien was de bus ons vergeten op te pikken...)

10/06
Daar aangekomen zeiden ze dat de bus een beetje vertraging had en om 2.30 zou arriveren. De ranzige Boliviaan (die erg veel weghad van Baloo de beer uit Jungleboek) bood aan dat we in het kantoortje van de busmaatschappij op een (ook erg ranzig) matraske konden slapen. Zogezegd zogedaan. Er was zelfs tv! Wat we niet hadden zien aankomen was dat Baloo op een matrasje naast ons kwam liggen en oms op een oorverdovend snurkconcert trakteerde. Ik ben daar dan toch in slaap gevallen en toen ik om vijf uur wakker werd was er nog geen bus te zien. Lichtjes geïrriteerd over de zes uur vertraging schudden we Baloo wakker en na een paar telefoontjes wist hij te zeggen dat de bus met een lekke band zat maar er over een uur wel zou zijn (bullshit). We wachtten buiten op een bankje... Rond een uur of 7 's morgens wisten ze ons te vertellen dat de bus minstens nog drie uur vertraging zou hebben. We hadden het geluk dat Louis (een kerel die we de vorige dag hadden leren kennen en een touragency in het centrum bezat) voorstelde dat we met hem meekonden naar het cenmtrum. De busmaatschappij noteerde zijn gsm-nummer en beloofde hem op te bellen wanneer de bus arriveerde. Zo konden we tenminste weg uit de terminal en we brachten onze dag door op een terraske aan de overkant van Louis zijn kantoor... Uiteindelijk kwam de bus niet om 10 uur ´s morgens, niet om 16 uur, maar om 18 uur. Zo blij als twee kermisvogels sprongen we aan boord en we dachten dat het ergste achter de rug was. Uiteindelijk vertrokken we om 20 uur (God weet wat hen nog twee uur ophield) en we werden op de laatste rij gezet tussen een hoop Boliviaanse mannen omdat de zitplaatskes die we oorspronkelijk hadden, dubbelgeboekt waren. Dat tot daar...
We sliepen vredig tot de volgende ochtend...

11/06
De volgende dag rond 12 uur begonnen we ons een beetje zorgen te maken. In de loop van de voormiddag was het beginnen regenen en de bus scheen het steeds moeilijker te hebben om zich een weg te banen door de steeds dieper wordende modderweg. Om de vijf botten kwamen we vast te zitten in de modder en verlieten alle mannen (waaronder twee gringo's) de bus om met alle macht aan een touw te trekken en zo de bus weer op de baan te helpen. Er passeren een drietal uur op deze manier waarin de bus zich stapvoets vooruit beweegt (als ze al in beweging is...). Ik ben volop in mijn dagboek aant schrijven en Dana ligt naast mij te slapen dus we trekken het ons niet zo aan (dat is het voordeel van een macholand als Bolivia: van de vrouwen wordt niet verwacht dat ze mee in de regen aan een koord gaan trekken of de banden van de bus gaan uitschuppen :)). Plots stapte iedereen uit. Om de bus lichter te maken. Eerst wandelden we tot aan de brug maar dan besloten we met een tiental andere passagiers dat we tot aan het eerstvolgende dorp zouden wandelen, daar eten en drinken zouden kopen (want we zaten door onze snacks), eventueel zouden slapen (want het leek er niet op dat de bus nog al te ver vooruit zou komen die namiddag) en de volgende dag voort zouden rijden. Ik had mijn waardevolle spullen op zak (geld, camera,ipod,...) en mijn Nikesloefkes in de hand, maar daar stopte het ook. Vol goede moed begonnen we blootvoets aan onze wandeling door de klei-achtige modderbaan...
We waren ons niet helemaal bewust wat voor een dedentochtje het nog zou worden en er was ook een oudere vrouw onder ons (wiens handtas vol zware rommel ik droeg) en een vrouw met een huilende baby op de arm... Al gauw raakten deze twee achterop.

Na meer als een uur wandelen (ik geloof op zo'n vijf kilometer) kwamen we aan in een dorp! Puerto San Borga bestond uit een tiental houten huisjes met rieten dakjes en een hoop varkens en geiten maar volledig in the middle of nowhere. Het was snel duidelijk dat het dorp allesbehalve gastvrij was. Ze hadden geen eten voor ons, geen bed, en niet eens een glas water. Op 24 km lag een ander dorp zeiden ze, San Ignacio, met hotels waar we zouden kunnen overnachten en restaurants waar we konden eten... Het was inmiddels na vieren en we beseften dat we San Ignacio nooit voor zonsondergang zouden kunnen bereiken maar er zat niet veel anders op. De vrouw met haar baby en de oudere dame konden in het dorp blijven (enfin, dat vroegen we niet, daar wilden we zelfs geen discussie over). We hadden honger en dorst en het vooruitzicht van nog eens x aantal uur door de modder was redelijk onaangenaam.
Ik was nog wel vrij goed gezind en voelde plots een nieuwe energie opkomen. We moesten er gewoon voor gaan, er zat niks anders op. Dana was stil en raakte steeds achterop en het Niew-Zeelands koppel beklaagde zich dat ze geen schoenen hadden en waren bang van de slangen en aligators die 's nachts mogelijk ons pad konden kruisen. Ik babbelde bijna de hele weg met Sylvana, een Boliviaans meisje van mijn leeftijd die na drie jaar hard werken in Brazilie eindelijk terug naar Bolivie kwam om haar zoontje te bezoeken die door haar mama grootgebracht werd. De zaken die ze vertelde over haar leven raakten me. Ons kokje in de jungle was ook 23 en zij had twee kinderen (vier en zes). Ze kijken mij oprecht verwonderd aan als ik hen zeg dat ik geen kinderen in België heb zitten. Mijn leven is een joke tegenover dat van hen. Ze werken zich kapot, 7 dagen per week voor een hongerloon en kunnen het eten niet betalen dat ze ons serveren. Bolivia is een arm land, het is gemakkelijk om als backpacker in een bel te leven en je van confortabel hostel naar confortabel hostel te begeven, maar zodra je met de mensen praat slik je toch wel even...

Af en toe kwam er een pick-up voorbij gerammeld maar we hadden geen geluk met liften... Dan, na een drietal uur wandelen en net voordat de zon volledig onder was, kwam onze redding! Een truck vol met mensen in de laadbak op weg naar San Ignacio! Er zaten nog een paar mannen van onze bus aan boord die blijkbaar een paar km voor ons uit wandelden. Opeengepropt zaten we met een hele hoop natte menskes in de laadbak onder een stinkend zeil naar ik was zo gelukkig!!! Aangekomen in San Ignacio gingen we met z'n allen op hoteljacht. Het eerste hostel dat we tegenkwamen was 40B (4eur)en way boven het budget van bijvoorbeeld Sylvana (voor ons een vrij normale hostelprijs). We vonden uiteindelijk een bed voor 15B, waarvan de matraskes bestonden uit met hooi gevulde plastiek zakken. Maar het personeel was vriendelijk en we konden ze zelfs overhalen om ons propere lakens te geven :). We zijn samen soep en gefrituurde kip met rijst gaan eten (typisch Boliviaanse food) en nog geen 10B. Als je take-away vraagt trouwens worden de kip, de friet en de rijst allemaal samen in een plastiek zakske gekapt; niet te vergeten met ketchup en mayonaise :) en ge moet nie denken dat ze al van plastiek bestek gehoord hebben :-D.

We kochten die avond droge spullen (een blauw trainingsbroekske en een paar sexy witte sportsokken) want we hadden helemaal niets bij ons, al onze spullen waren in de bus... Om 22 uur lagen we in bed... maar tien minuten later besloten we dat de bedden zo crap waren dat we beter een pintje konden gaan drinken! Zo kwam het dat Sylvana, David en ik in de karaokebar van San Ignacio terecht kwamen (Dana was doodop die geraakte haar bed niet meer uit...). Met mijn schraal blinkend trainingsbroekske en een met modder besmeurde lichtblauwe fleece die ik van iemand heb gekregen tijdens de jeeptour begaf ik me op het uitgangspad :). Het was best een tof avondje en we hebben heel de avond niets uitgegeven want een rijke Boliviaan stond erop onze pintjes te betalen. Sylvana en ik zongen vele liedjes en twas dikke fun! Om 3 uur lagem we uiteindelijk in bed...

12/06
Vrijdagmorgend stonden we al om 8 uur op (dik tegen m'n goesting) om aan de terminal te gaan zitten wachten... Het was opgehouden met regenen dus de wegen konden beginnen opdrogen en we wilden het gevaar niet lopen dat de bus (met al ons gerief) door San Ignacio reed zonder ons op te pikken.
Na een stevig ontbijt in een van de locale marktjes trekken we naar de terminal. Wie zien we daar zitten?... Onze chauffeur en zijnen helper... We waren een beetje pissed off dat meneer niet bij zijn bus gebleven was en vroegen wat er gaande was. Ze zeiden dat ze ook in San Ignacio waren komen slapen maar nu op een lift zaten te wachten, terug naar de gestrande bus... We wachtten ongeveer drie uur met hen aan de terminal (God weet waarom ze niet eerder vertrokken want er passeerden constant trucks, pure luiheid denk ik en nen dikke kater).
Uiteindelijk sprongen Sylvana, Dana en ik met de chauffeur achterop een truck (de rest wou in San Ignacio blijven wachten) met een voorraadje aan empanadas en broodjes voor de mensen die op de bus waren blijven zitten. Na een vreselijk hobbelige rit waarbij ik een aantal keren bijna uit de truck geslingerd werd arriveerden we weer in San Borga, het onsympathieke dorp. De truck bleek niet verder te gaan en de chauffeur stelde voor om tot aan de bus te wandelen. (ondertussen zagen we een truck passeren in de tegengestelde richting met mensen van onze bus die hun bagage al bij zich hadden en riepen dat ze vanuit San Ignacio een nieuwe bus zouden zoeken).
Dik tegen mijn goesting begon ik opnieuw aan de vijf kn door de modder van het dorp tot aan de bus. Frustrerend. En dan kwam daar nog eens bij dat ik blijkbaar de enige was die eraan gedacht had om water te kopen en Sylvana en de chauffeur (beiden met nadorst zoals ik) vroegen constant om eem slokske waardoor de fles snel opraakte. Plots werd ik overvallen door wanhoop. De weg was nog steeds ongelofelijk modderig, we waren opnieuw naar de bus aant stappen en we hadden een halve fles water voor mogenlijk een hele groep dorstige mensen. Ik vloekte omdat we niet in San Ignacio waren gebleven... Dan kwam er nog eens bij dat we onderweg onze chauffeur kwijtgeraakt waren want die was een andere bus beginnen helpen. Dana, Sylvana en ik alleen op de modderige weg door de amazone. Waar waren we mee bezig en wáárom hadden we geen vlucht naar Santa Cruz genomen. We besloten onze spullen uit de bus te nemen en mee terug te rijden met de eerstvolgende truck naar San Ignacio die ons een lift kon geven.

Vijf km verder (de laatste 200m werden we meegenomen in de laadbak van een jeep) kwamen we aan bij onze bus. Tot onze blijdschap heerste er een opgewekte sfeer en bleken ze niet verhongerd te zijn. De overgebleven mannen (een tiental) waren er zelfs in geslaagfd de bus de (geasfalteerde) brug op te trekken. Positief. Alles zag er goed uit, er werd gelachen en gezongen en we besloten dat we in de bus zouden blijven. Samen uit samen thuis! Na twee (!) uur wachten kwam onze chauffeur er eindelijk aan gereden, mee met de bus die hij uit de modder had helpen trekken. Rond 15u konden we de rit voorzetten. De 30 km naar San Ignacio namen nog eens drie uur in beslag en de mannen liepen bijna de hele weg naast de bus om ze met behulp van koorden aan beide kanten op te baan te houden. Ik schreef in mijn dagboek, Dana sliep :).
Uiteindelijk waren we rond 18u in San Ignacio waar we een half uurtje stopten om op zoek te gaan naar achtergebleven passagiers en een megavoorraad snacks en water te kopen :) (een ezel stoot zich geen driemaal aan dezelfde steen)

We arriveerden rond 22 uur in Trinidad. Aangezien we net een uur te laat waren om de bus naar Santa Cruz te nemen (de laatste vertrok om 21 uur) moesten we nog een nachtje in Trini slapen.

13/06
Zaterdagmorgend vertrokken we eindelijk en zonder al te veel vertraging (slechts een uurtje denk ik) naar Santa Cruz! We rit duurde een 10-tal uur (slechts twee uur langer dan de voorspelde acht uur!) en we arriveerden iets na achten in ons hostel.
Eind goed al goed!

En nu oogjes dicht en snaveltjes toe!

Chau!