Bolivia

Geachte lezer,
Sit back and relax want hier komen een aantal crazy Boliviastory’s! Ongeveer een maand geleden, 16 mei om precies te zijn, verliet ik mijn dierbare Argentinië op weg naar een nieuw avontuur. Het verschil was ongelofelijk. De Argentijnse stad Quiaca en het Boliviaanse Villazón worden van elkaar gescheiden door een brug en eens je deze brug over bent verandert alles : van nette geasfalteerde wegen naar een met straatvuil bezaaide zandweg, vrouwen met kleurrijke doeken en bolhoedjes en 100den rommelwinkeltjes met schreeuwerige reggaeton. Welcome to Boliva, hartje Zuid-Amerika!
Ik nam de bus van Villazón naar het mooie Tupiza waar ik Emily, Ana en Lean zou weerzien en vanwaar we onze vierdaagse jeeptour naar Uyuni zouden starten. Ik kocht me een extra fleecedekentje want het zou een fris tripke worden…

4-daags 4x4-avontuur van Tupiza naar Uyuni (door de prachtige Boliviaanse hooglanden)
De beste manier om de streek rondom de 10 000km2 grote zoutvlakte van Uyuni te leren kennen is een jeeptour, een onmisbare belefenis voor elke backpacker die zich in Bolivia waagt. We waren met vieren (dezelfde ploeg als waarmee ik de roadtrip in Argentinië had gedaan) en we hadden onze eigen jeep, een kokje en de chauffeur/gids. Elke dag UITSTEKEND eten, VERBLUFFENDE landschappen en een SUPERFIJNE sfeer: de coolste excursie van mijn leven nummer 1 :) (er komen er nog…). We waren in totaal met drie jeeps van dezelfde organisatie en onze groep telde dertien mensen.
Ik heb foto’s op facebook gepost van de rode zandvlakten, de Aladin-achtige woestijn (hé Tine ;)), het turquoise meer, el lago colorado met zijn 100den flamingo’s en de zoutvlakte (die zich goed leent voor optische illusies). Dat zijn grofweg de coolste dingen die we gezien hebben en het is beter om te foto’s te bekijken (correctie: het is beter om zelf naar Bolivia te reizen) want alles was zo onbeschrijfelijk mooi. De nachten waren berekoud: tot -10 graden en dit zonder enige vorm van verwarming… De ‘hotels’ waar we verbleven waren superbasic (de eerste nacht hadden we zelfs geen electriciteit, enkel kaarsjes). Ondanks de kou lagen we ‘s nachts buiten, gewikkeld in 5 dekens, om naar de sterrenhemel te kijken. Zo mooi. Ik had een heel goeie band met ons kokje en ze stuurt me nog steeds emails :)!

Potosí : excursie naar de mijnen in de cerro rico: een bezoek aan de hel…
We arriveerden in de late namiddag in Uyuni en diezelfde avond nog namen we (na een onvergetelijke pizza met spicy lama:)) een nachtbus naar Potosí, de hoogste stad ter wereld (4060m). Mijn fleecedekentje zou nog wel even dienst doen !
We (Emily, Lean, Ana en ik) namen de bus met drie Israelieten die we op de jeeptour hadden leren kennen en mijn beste reisvrienden (zelfs familie:)) zouden worden : Dana, Idan en Chay. Potosí is één van de steden die mij het meest zal bijblijven van mijn reis, echt heel interessant en mooi (hoewel vele backpackers het hier helemaal niet met mij eens zijn en de stad op zich niet echt de moeite vinden. Vreemd…). Koloniale architectuur van een topniveau, warme kleuren, vele mooie kerkjes,…
En de imposante Cerro Rico, de berg die van Potosí de rijkste stad van heel Zuid-Amerika zou maken gedurende de 16de en 17de eeuw. De Spanjaarden gebruikten 1000den slaven (indígenas en Afrikanen) om in de mijnen te werken en al het goud en zilver naar boven te halen. Er zijn gruwelijke verhalen bekend over de manier waarop deze slaven opgesloten werden in de stoffige, stikhete en levensgevaarlijke berg om de stad en het Spaans koninkrijk van rijkdommen te voorzien. Tot op de dag van vandaag werken 1000den Bolivianen dag na dag in de mijnen in de hoop het grote lot te winnen. De technieken die gebruikt worden om minerales te ontginnen verschillen weinig van de gebruikte methoden in het koloniale tijdperk en sterftecijfers liggen misselijkmakend hoog. Mijnwerkers (waaronder kinderen vanaf acht jaar) kruipen met hun vader, broers, neven of vrienden door de smalle mijnschachten; dieper en dieper de berg in met een mond vol cocabladeren en een aantal ‘completos’ (dynamietsetjes) op zak.
De toeristenindustrie in Potosí draait uiteraard om de mijnexcursies dus een bezoek aan deze stad is incomplete zonder een kijkje te nemen in deze ‘Rijke Berg’ die Potosí maakte tot wat ze is. Eerst bezochten we de mijnwerkersmarktjes aan de rand van de stad. We hadden een hele grappige en interessante gids en toen we bijvoorbeeld in de ‘dynamietshop’ waren pakt die een staaf dynamiet en gooit da met alle kracht naar mijn voeten :-/ … dit om aan te tonen dat er geen ontploffing kan zijn zonder lont, zuurstofkorreltjes (ofzoiets) en vuur… Okeeej! Da zal ik nimeer vergeten, bedankt:)! Elke mijnwerker koopt zijn eigen gerief (kledij, helm, lamp,…) want ze werken daar niet voor een baas maar voor zichzelf (in coöperatieven, vaak bestaand uit familie). De mijnwerkers zien toeristen graag komen want we worden op de marktjes aangemoedigd om kadootjes voor hen te kopen. We kochten verschillende ‘completos’ (de dynamietsets), een dikke zak cocabladeren (ook voor onszelf), sigaretten, frisdrank en een fles alcohol (96%). Ik voelde me net zwarte piet toen ik de cocabladeren uitdeelde. Na een bezoek aan de bedrijven waar de mineralen verwerkt worden is het moment aangebroken om de mijnschachten in te gaan… Met een mond vol coca (voor de hoogte, hoofdpijn,stress,…) verdwenen we één voor één achter onze gids de machtige zilverberg in… Er zijn in total acht levels maar we zouden er maar drie bezoeken (de rest was te gevaarlijk). Halverwege paseerden we het mijnmuseum en een beeld van Tío, de duivel van de onderwereld, is de ‘God’ die de mijnwerkers vereren en die ze offers brengen (sigaretten, coca, alcohol). Het werd al gauw erg warm en de gangetjes waren zo stoffig dat ik amper kon ademen. Komt daar nog bij dat je op meer dan 4000 meter hoog bent en je van de minste inspanning buiten adem geraakt. Ik voelde mij echt niet op mijn gemak maar liet niets merken. Maar Lean raakte opens behoorlijk in paniek toen we door een klein holleke moesten kruipen om naar level 2 te gaan. Emily en Lean wilden terug naar buiten. Ik heb getwijfeld maar besloot met hen mee terug te gaan… (we zijn ongeveer 700m ver geraakt). Dana, Idan en Chay zijn wel tot level drie afgezakt en zeiden achteraf dat het vrij gruwelijk was dus ik ben blij dat ik ben teruggedraaid. Chapeau voor alle Bolivianen die dag in dag uit met zakken van 50kg op de rug of met loodzware karretjes in de berg werken. Ik heb nog nooit zo’n slechte werkomstandigheden met mijn eigen ogen gezien. Ongelofelijk.
Een shokkerende maar onmisbare Bolivia-ervaring.

Sucre ¡Feliz cumpleaños Bolivia!
Van Potosí namen we de bus naar Sucre, waar we zaterdag (23/05) in de vooravond arriveerden. Sucre is de grondwettelijke en historische hoofdstad van Bolivia en een prachtexemplaar! Het koloniale Sucre geeft een nette indruk (naar Boliviaanse normen uiteraard) want alle facades in het centrum zijn wit. We konden over de koppen lopen en elk hotel was volgeboekt want 25 mei was de 200ste verjaardag van onafhankelijk Bolivia (25/05/1809 – 25/05/2009). Overal hing de Boliviaanse vlag buiten (zie foto’s), wat zorgde voor een kleurrijke touch in de witte straten. Na een heerlijke Indische curry in restaurant Locots (waar we de komende dagen ongeveer constant te vinden zouden zijn:)) waagden we ons op het feestpad (aahja: zaterdagavond!)
Ons verblijf in Sucre bestond uit: veel terraskes, lekker eten, kijken naar de talloze processies en vuurwerkshows en genieten van elkaars gezelschap (want we waren echt een superhecht groepke aant worden!)
En ik heb Niki terug ontmoet (mijn vriendinneke waarmee ik door
Chile reisde) !

La Paz
De family was definitief gevormd : Chay was de papa, Lean de mama, Emily de jongste dochter, Idan de zoon, Dana de grootmoeder en ik was de kat (omdat ze mijn naam bleven uitspreken als cat ipv kaat) maar ook beetje de grote zus. We hadden onze eigen dorm in La Paz en twas elke dag superplezant! Ik ben een dagske ziek geweest in La Paz maar werd supergoed verzorgd dus het was nog niet zo erg. We zijn de Tiahuanaco-ruines gaan bezoeken (beschaving die voorafging aan de Inca’s), we hebben een belachelijke lucha libre (freefight) bijgewoond en dan nog wat excursiekes die eigenlijk niet de moeite waard zijn om te vertellen :). We vierden Shavuot (Israelische feestdag) op ons kamer met een lekkere ratatouille (gemaakt door de mama uiteraard) en een paar fleskes goeie wijn. La Paz is ongelofelijk en zonder twijfel de meest bizarre hoofdstad van Zuid-Amerika! Het centrum ligt in een vallei maar de stad wordt verder en verder uitgebreid op de flanken van de omringende bergen wat voor fotogenieke en intrigerende straatbeelden zorgt. Ik kan het niet zo goe uitleggen :) maar zal binnenkort foto’s posten!

Rurrenabaque en onze vijfdaagse jungletrip
Ik was oorspronkelijk van plan om vanuit La Paz naar Santa Cruz te reizen en aan mijn vrijwilligerswerk te beginnen, maar ze overtuigden me om de family nog op een laatste uitstapke te vergezellen : Rurrenabaque (Rurre). Rurre is een dorp aan de rand van het Amazonewoud en de toegangspoort tot het beroemde Parque Nacional Madidi. (Het wordt door de Lonely Planet aangeduid als één van de dé highlights van Bolivia maar ik dacht dat het een te duur grapke zou zijn dus ik had het min of meer uit mijn hoofd gezet)
De meeste reizigers mijden de gruwelijke 18-uur durende busrit vanuit La Paz naar Rurre en kiezen loor een vlucht of een jeeprit, maar uit financiële overwegingen opteerden wij voor de bus :) (60B voor een ritje, dat zijn 6 euro’s) Wat we niet wisten was dat de bus een stukje van de ‘world most dangerous road’ zou volgen om La Paz uit te rijden en het was wel eventjes slikken als je uit het raam keek (ik ga hier geen details prijsgeven om de gevoelige lezer te sparen hehe)… Maar het zicht was prachtig! Behoorlijk groggie want volledig dooreengeshaked kwamen we aan op onze bestemming. Van de koude hooglanden naar hete, vochtige tropen. Mij hoort ge nie klagen: we hadden een heel chill hotel met hangmatjes en een mooie tuin met een fonteintje :) !
De volgende dag vertrokken we op een 5-daagse jungletour door de Amazone met een kokje en een gids. We betaalden 20euro per dag per man: alles in (tenten, eten, gids,... dus da was wel dik in orde!
Kaatfrats: We waren nog geen vijf minuten op weg wanneer… ik van een onozel bruggeske slip en met mijn klikken en klakken in een beek slaag. Kopke onder, alles nat, en een gigantische scheur in mijn enigste broek die ik bij had (tussen mijn benen).
Het was een vrij zotte vijfdaagse : veel gestapt (soms redelijk dodentochtachtig), vijf dagen zonder zeep(want niet goed voor de natuur), tenten en eten op de rug, vol insectenbeten, … Maar twas tof zene :)! De eerste nacht offerden we cocabladeren, alcohol en een sigaret aan Pachamama, de Godin van de Aarde, om om bescherming te vragen en om te vragen of we please veel dieren mochten zien :).
Pachamama heeft ons een beetje gehoord want we zijn allemaal heel de jungle uitgeraakt zonder dodelijke spinnen- of slangenbeten. Op diervlak waren we eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld : we zagen één keer apen, één klein slangeske, geen interessante vogels, en slechts één van ons wist een glimp op te vangen van een jaguar.
Ahja en we zagen een wild varken, veel reuzenmieren en prachtige vlinders, één dodelijke spin en een aantal bizarre kleurrijke rupsen. Maar ik genoot echt van de natuur op zich (het gevoel om vijf dagen uit de bewoonde wereld te zijn, omringd door gigantische bomen en grote heldergroene bladeren) en van de vriendschap. Eén keer maakten we een drie uur durende nachtwandeling, hopeloos op zoek naar jaguars :) maar een groep van zeven maakt natuurlijk hopeloos veel lawaai (brekende takken, krakende schoenen, ritselende regenjaskes,…) en twas een vrij frustrerende onderneming (want we mochten natuurlijk nie praten :) alleen de gids stopte soms om apen- of jaguargeluiden te maken wat vrij lachwekkend was).
We hebben geleerd over de medicinale werking van een heel aantal bomen en planten en het is echt ongelofelijk om te leren dat de jungle één grote apotheek is :) echt voor élk probleem (van slangenbeten tot malaria tot abortus) is er wel een plant of boom. We slingerden aan lianen en maakten Tarzan en Jane kostumkes uit bladeren :) (ik post foto’s). Het was een plezante en boeiende tocht maar wanneer we aan het eind van de vijfde dag eindelijk terug de open hemel zagen en de (avond)zon op onze huid voelden waren we toch heel content:)! En het douchke was ook heerlijk!!!

Na ons jungle-avontuur namen we nog één relaxfamiliedagje in Rurre en toen was het moment aangekomen om afscheid te nemen… Emily, Idan en Chay zouden de volgende ochtend (9juni) de bus naar La Paz nemen en Dana en ik zouden diezelfde dag (‘savonds) de bus naar Santa Cruz nemen om aan ons vrijwiligerswerk in Luz del Mundo te beginnen. (Dana had beslist om ook mee te gaan vrijwilligeren :) dus kwas heel blij dat ik companie had! De kat en de grootmoeder samen op pad!)

De busrit van Rurrenabaque naar Santa Cruz is een verhaal op zich en kan u vinden in de ‘Bolivia special’ rubriek van deze blog (zie volgend bericht).

Ondertussen zijn Dana en ik al een vijftal dagen in Santa Cruz. Het is heerlijk om met de kinderen te werken en alle mensen van Luz del Mundo zijn zo ongelofelijk lief en dankbaar loor onze hulp. Ik ben ook terug bezig met Spaanse lessen (de subjunctief om precies te zijn) en tga mij heel goe af! Santa Cruz op zich is redelijk boring snoring en het hostel is fantastisch maar aan de dure kant. Voilá, dat zit er weeral op! Merci voor jullie aandacht :)

Dikke kus aan iedereen en veel moed voor alle studentjes: tis bijna gedaan!!

Xxx